سیّد سبزپوش

در روستایی دور مردمی پاک زندکی میکردند که علاقه بسیاری به طبیعت سبز داشتند.

روزی سیدی با ردایی سبز رنگ گذرش به آن روستا افتاد.

مردم روستا به نیکی با او رفتار کردند و او را بسیار مورد ملاتفت خود قرار دادند.

سید بخاطر برخورد خوب مردم روستا تصمیم گرفت که در آن روستا ماندگار شود.

مردم روستا نیز برایش خانه ای  تهیه کردند و به او از دختران روستا زنی نیکو دادند.

ایام به کام سید بود و او هر روز با پوشیدن ردای سبز رنگش در جمع مردم می آمد و مردم نیز کلی به او محبت میکردند.

روزی کدخدای ده که میانه خوبی با مردم نداشت و بجای رنگ سبز علاقه خاصی به رنگ خاکستری داشت، جشنی در روستا برپا کرد که در آن مدعوین با لباس خاکستری حاضر می شدند.

او از تمام مردم خواست تا در آن شرکت کنند، اما اغلب مردم که دل ِخوشی از کدخدا نداشتند از آن جشن استقبال نکردند.

سید که دلش میخواست در آن جشن شرکت کند، وقتی از زنش خواست تا برایش ردایی خاکستری بیاورد زنش به او گوشزد کرد که ممکن است که با پوشیدن ردای خاکستری از چشم مردم بیفتد.

اما سید که تصور میکرد مردم او را بخاطر سادات بودنش دوست دارند زیر بار حرف زنش نرفت و همان ردای خاکستری را پوشید.

آن روز هیچ کس سید را نشناخت و کسی هم او را تحویل نگرفت.

روزهای بعد سید دوباره ردای سبز رنگش را پوشید و مثل همیشه مورد ملاطفت مردم قرار گرفت.

اما هیچوقت نفهمید که مردم روستا او را نه بخاطر سادات بودنش که بخاطر سبزپوش بودنش دوست دارند.

رنــگ عشــق است دل خاکی ِ ما       دل گواهسـت بـــر ایــن پاکی ِ ما

قصر شاهان به زمین عمر نداشت       خـــانه کـن! سینـه ی افلاکی ِ ما

تا خـــــدا فاصلـه ای نیست رفیق!       پس بجنــب! تا نشوی شاکی ِ ما

گرمک نوشت: داستان فوق به هیچ سید رنگ باخته ای که این روزها همه از او میگویند مربوط نمی شود. والسلام