شیخ فرزند فروش

شیخی را در دربار ِ حاکم منزلتی بود و صد البته مواجبی

اما از بد روزگار شیخ را پسری بود که هر کجا می نشست به انتقاد حاکم زبان می گشود و نصیحت ها، تنبیه ها و تهدیدهای شیخ نیز به خرجش نمی رفت.

حاکم نیز که از دست پسر ِ شیخ جانش به لب رسیده بود از شیخ پرسید با پسرش چه باید کند؟

شیخ گفت: قربان! هر چه خود مصلحت دانید. او را به شما واگذار کردم.

پس حاکم دستور داد تا پسر شیخ را به نحو مقتضی زبان در کام کنند.

همان شد که حاکم فرموده بود و از شیخ هیچ صدایی در نیامد.

دیری نگذشت که حاکم در نهان دستور داد تا شیخ مفلوک را نیز کله پا کرده و از حلقه ی دربار به بیرون اندازند.

نزدیکی پرسید: جناب حاکم ! شیخ که بخاطر موقعیت شما از پاره تنش گذشت. با او چرا ؟

حاکم گفت: آن پدری که پاره تنش را چنین سهل و آسان به خلق واگذارد ، بر او چه اعتماد است که ما را به جوی نفروشد.

عشق فرزندی به تن چون جان خوش است

از تب اش تن هیــــــچ ، جانها ناخوش است

هیــچ دانی بدتــــــــر از یک گـــــرگ کیست؟

آنکه قلب اش سنگـــــی و فرزند کش است

گرمک نوشت: دکتر مهدی را نیز به ترکه ی تغضب در لوای اجازه پدر آبکش کردند. درود بر تمام پدران واقعی که پاره تن شان را  به جان شیرین نفروختند.