نان به نرخ روز خور

هیچ دانی پشت ما را کی شکست؟    دســــــــت ما را با طناب درد بست؟

آری آری آن رفیـــــــق ِ نارفیـــــــــــق     آنکه از مــــا بـــــــــود امـــا در عتیق

آنکه با مــــــا همسفر شد یک زمـان     وقــــت توفــــان دل بــــرید از کاروان

آنکه حالا هرچـه دارد مــــــال ماست     زرت و زورتش قــوّت از احوال ماست

لاقبایی بــــــود ، چون با ما نشست      سیر و پر خورد و سبو با پا شکست

هسته کوری بـــود، با مـــا شد هلو      چونکه تنبانش دو تا شد ، شد هـوو

کاســه می لیسید وقتی کاسه بود      هم زبــان با ما ، دلـــش با سکه بود

چونکه انبـــــان پر شد از نان و نمـک     پشت مـــا ول کرد و چسبیدش فلک

خنجـــــر از بیگانه خوردن سخت بود      سختتر از آن دشنـه ی هم تخت بود

ای بـــرادر ! حــــــرف آخـر گوش کن      بعــد از آن انگشت خود در گوش کن

آنکه روزی یـــــــار ِ گرگــان می شود     می شود گرگی که یــــاران می درد

گرمک نوشت: روزگاری نان از توبره اصلاحات خورد و با نام آنها راهی خانه ملت شد، امروز که اصلاح طلبان در توبره اند می خواهد از آخور دیگران نوش جان کند. یادش رفته رفیقان در حبس اند و کرسی ای که برایش لهله می زند در این زمستان خفقان، آنقدرها هم گرم و دلچسب نیست. بهای رفاقت اینقدر نبود رفیق!

جدایی نوشت: هیچ فیلمی با نامی از این گویاتر و کارگردانی از این مردمی تر در این برهه تاریخ نمی توانست زبان دردهای ایرانی باشد. تبریک به اصغر فرهادی و فیلم " جدایی " اش.

امید نوشت: دیشب به پسر کلاس اولی ام از روی سرمشقی که معلمش به او داده بود دیکته می گفتم. رسیدم به این جمله که " امید با شتر به مدرسه آمد " هرچه فکر کردم کدام بچه ای در این دوره زمانه با شتر به مدرسه می رود چیزی دستگیرم نشد. مثل اینکه معلمهای امروزه از خواب اصحاب کهف نمی خواهند بیدار شوند.

 شایدم چون قافیه تنگ آید ...

شایدم منظورش از امید خود من بوده است.