مست ِ هوشیار

یکـی مسـت در راه مــــردم نشست      به سنگی ســر و پای ملت شکست

به سیلـی کسـی صورتش را نواخت      بــه او ناســـزا گفت و حالش بساخت

کتـک خورد و مستی به سر باز ماند      به ضــارب نگــه کرد و این قصـه خواند

تو کــز سنـگ ِ یک مست رنجیده ای      ز بیـــداد ِ سلطان ســـــرت دیده ای؟

تن ات پاره از ظلم و  تــو سـرخوشی      به سنگی مـــرا بی پــدر می کشی

دهــان را قفــس بــــر زبــان کــرده ای      ستـــــم را پذیرفتــــــه چــون برده ای

مرا کاسه ای می بـه مستی کشاند       تـرا کاسه لیسی بـه پستی کشانـد

خمـاری به سیلی شـــــــود هوشیار       تـــــرا سیــل و توفـــان نیاید بــه کــار

مرا مستی از سـر بـــــرون می شود        تـــرا سـر ز مستی فــزون می شود

مرا مستی ام انـدکی نیست بیـــش        تــــرا مستی ات تــا ابـــد بیـخ ریش

گرمک نوشت: آنقدر که بر دیگران به خشم می تازیم بر خود به تلنگری آگاه نمی شویم.

صریح تر بگویم، نمی خواهیم آگاه شویم.

عادت به درد کرده ایم و از سر ِ درد ِعادت به هم می پریم.