فصل پنجم

با دلنوشته های استاد کوروش از آنسو که از دل و از سر درد می نویسد همیشه همراهم.

شعر زیر را در پاسخ پست ارمغان فصل آن عزیز نوشته ام .

غم مخور دوست! که اینجا همه مان رهگذریم

کاسه دادند به ما تا غم دل خانه بریم

برف ِ عمرست که تا ریشه دل آب دهد

ورنه از خاک عطش تا لب شط در سفریم

قاصدک می رود و باغ هم اندر پی آن

ما چرا از غم یک دانه درخت خون جگریم ؟

کوله باری که به پشت است مَنِه روی زمین!

روزگاریست که مدیون تن و این کمریم

جای ما نیست گلیمی که نمورست به زیر

جای ما خشکی خاکست اگر تشنه تریم

فصل ما پنجمی و فصل زلال ازل است

منتظر باش که این بقچه به آنجا ببریم

دیگ نوشت: شنیده بودیم که دیگ به دیگ می گوید رویت سیاه

اما محمد نوری زاد و رو سیاهی ؟!!! بوالعجب است!