گل و بلبل

بلبلی پرسیــــــد از گـــــــل حال ِ او          گــــــل شکایتها نمــــود از بـــــال ِ او

گر من ات معشوقه ام پیـشم بشین         جــــای خورشید و فلک خاکــم بچین

من چه می دانم که وقتی می روی؟        در کدامین باغ ِ دیگـــــر می شــــوی؟

سفــــــــره ی دل را کجاها می بری؟        با که نوک در نوک به خلوت می پری؟

گفت: بلبــل با گــــل ِ شکـــــاک دل          دل مکــن آلــــــوده بـا سیــــلاب ِ گِل

ما در این بستان هــــــزارن دیده ایم          از هــزارن شاخـــه یک گـل چیده ایم

آنکه از ما دل به یغمـــــــا برده است          جــان ِ مجنون پیش لیلا بــــرده است

ما به دست تو نه دل، جـان داده ایم          بــــال و پــــــر در پـای جانان داده ایم

ما به گردن حلقه محکـــــم کرده ایم          سر به پیــــش ِ مهر ِ تو خم کرده ایم

چشم  ِ ما جز تو نمی بیند کســــی          ای دریغـــــــــــــا دوری و دلواپســـی

گرمک نوشت: دلم می خواست این قصه را خیلی زودتر می گفتم. اما گاهی آنقدر به زمان فرصت می دهیم که قصه ها را بجای گوش در گوشه ها زمزمه می کند.