کفر گویی های گرمک

وه! روزگـار تلخــــی است     شکرش هنــــــوز باقیست

سرمست  وهم خویشیم     جامش بدست ساقیست

بازیــــــــچه کـــــرده ما را      در دسـت نحس تقدیــــر

بر گـــُرده می کشــد بـار      تا بــر زمیـــــــن زنـد پیــر

فرمـــان به مهــــر گفت و      با جبــر و قهـــر و تهدیــد

از ما به چشــــــــم گفتن      تا او به چشمــه خندیـد

هر چند کفـر محـض است     امــــا گلایـــــــــــــه دارم

رحمت به مهــــــر مــــادر!     شکـــوه ز دایـــــــــه دارم

ترسم که قصـــه گویــــــم      دنیــا به قهـــــــــــــر آیــد

جــــای پیــاله ای مــــــی      با جــام زهــــــــــــــر آیـد

آن به که لال باشیـــــــــم      وقتــی سکوت زیبـــاست

زیــرا که عقـــل ِ عالـــــم       مجنون ِ جهـــل لیلاست

گرمک نوشت: خستگی ناشی از کار زیادی بهم فشار آورده، فکر کنم همینطور پیش بره به مالیخولیا مبتلا بشم. البته فلسفه بافی های جیب بر هم بی تاثیر نبوده است.

برای سلامتی این گرمک بی فصل، دعای خیر کنید.

عجب نوشت: محسن غرویان شاگرد مصباح یزدی معتقد است که گزینش رئیس‌جمهور از سوی هیات‌های متخب مردم و یا حتی حذف مقام ریاست‌جمهوری از قانون اساسی و بازگشت نخست‌وزیر به ساختار قدرت در ایران، لطمه‌ای به جمهوریت جمهوری اسلامی نخواهد زدغرویان می افزاید محمود احمدی‌نژاد آخرین رئیس‌‌جمهوری است که مردم مستقیماً او را برگزیده‌اند و از سال ۱۳۹۲ به بعد، شکل نظام سیاسی ایران تغییر خواهد کرد

گرمکانه: میان کفر گویی و شکر گزاری فاصله ای نیست. شاید به اندازه امید