شیر و موش

شیر تازه سلطان جنگل شده بود اما به هیچ کس اعتماد نداشت. نه روباه ، نه گرگ ، نه ببر و نه حتی یوزپلنگ

برای همین به فکر افتاد تا از موش برای محافظت از خود و موقعیت و سلطنتش استفاده کند.

پس موش را آموزش داد و با تتمیع و تجهیز او را اصلی ترین گارد حفاظتش قرار داد.

موش خیلی خوب بود. هم حرف گوش کن بود و هم تیز و زبل .

اما یک روز روباه برای شیر خبر آورد که موش به مزرعه هویچ خرگوشها ناخنک زده است ولی شیر گفت اشکال ندارد من خودم به او اجازه ی اینکار را داده ام.

چند وقت بعد گرگ با نگرانی به شیر خبر داد که موش تمام انبار گردو و فندق سنجابها را غارت کرده است.

شیر سرش را به نشانه انکار تکان داد و گفت: شایعه است. البته اشکالی در این کار نمی بینم.

اینبار نوبت ببر بود که خبر از دستبرد موش به گوزنها و کشتن یکی از آنها را آورده بود.

شیر که حوصله اش از این خبرها سر رفته بود فریاد زد: دروغگو! خفه شو و دهان کثیفت را ببند. موش از گوزن بسیار کوچکترست.

یوزپلنگ پیش شیر خیلی محترم بود اما وقتی یوزپلنگ به شیر خبر داد که موش دارد تمام جنگل را قبضه میکند و به هر جایی که دستش برسد دستبرد و تجاوز میکند و یواش یواش عادت به خوردن حیوانات کوچکی چون خرگوش و سنجاب کرده است، شیر کمی نگران شد ، اما آنقدر به موش اعتماد داشت که یوزپلنگ را با تشر از پیش خود بیرون راند.

همه خبرها درست بود . موش دیگر با خوردن پنیر و گردو سیر نمی شد و تنها گوشت گرم و تازه ی دیگر حیوانات بود که به شکمش سیری میداد. اما شیر این قضیه باورش نمی شد که نمی شد.

تا اینکه یک روز وقتی نگهبانان خبر دادند که موش منتظر شرفیابی و دستبوسی به حضور شیر است ، شیر با اشتیاق اجازه داد، اما وقتی موجودی در هیکل فیل اما در هیبت موش را دید که تلو تلو خوران به سویش می آید چیزی نمانده بود که از ترس پس بیفتد.

با صدایی لرزان گفت: موش عزیز! خوش آمدی! چه کاری از من برای خادم وفاداری چون تو از من بر می آید.

موش گفت: قربان! جهت عرض ادب و دست بوسی خدمت رسیدم.

سپس به علامت دستبوسی به سوی شیر خم شد.

شیر با ترس دست چپش را به سوی موش دراز کرد. موش همانطور که دست شیر را می بوسید و می بویید گفت:

قربان! چه دست سفید و خوش بویی دارید. از خرگوش هم لطیفتر و خوش عطرتر است.

شیر خواست ... تا قارقار کند ، تا که آوازش آشکار کند ... موش همانطور که از دهانش خون گرم می چکید ... طعمه افتاد چون دهانش باز کرد ...  ...  ...

گرمک پوزش: با عرض معذرت از دوستان، انگار در میکس داستان اشتباهی رخ داده و با یک داستان دیگر قاطی شده است. انشاله بعد از رفع اشکال دوباره به سمع و نظر شما خواهد رسید.

گرمکانه: دیروز به جبر روزگار بر روی نیمکت مدرسه ای نشسته بودم

            چقدر جای خالی کودکی ام را در این سالیان دراز احساس کردم.

برائت نامه: داستان فوق مصداق خارجی ندارد . برچسب نزنید که نمی چسبد.