دریاب زمین را

می ریخت به مرداب یکی رود شتابان

از ابر بر او نعره کشید قطره ی باران

این راه غلط چیست که در پیش گرفتی؟

پیوستن و دریا شدن از خویش گرفتی؟

خندید و چنین گفت که ای یار دل انگیز

از ابر جدا شو و به آغوش زمین ریز

جانا! همه محتاج تو هستند در اینجا

مرداب کمی بیشتر از پهنه ی دریا

دستان زمین سوی تو آورده امیدش

از صورت یأسش بزدا رنگ ِ پریدش

دریاب زمین را که بیابان شده دلها

خشکیده محبت، عوضش غم شده دریا

دریاب زمین را که عطش سوخت روانش

از آتش ِ افـروختــــــــه از این پسرانش

گرمک نوشت: میگفت که بیهوده گی و سکون سراپای زمین و زمین یان را گرفته است.

گفتم چون رود باش ، جاری ، به قدر خود زندگی را شتاب بده

مقصد دریا باشد یا مرداب مهم نیست، مهم این است که در جریان باشی!