دریای غم پایان ندارد

گله از مردی و نامردی چـه سود

غم  ِ دنیا همــه را عمـــــــر رُبود

تو هم ای زرد رخ ِ گوشه نشین

به فراموشی سپر هرچه که بود

گرمک نوشت: دو بیتی بالا در وبلاگ بانو خاطره  به ذهنم رسید. خواستم شریک دلتنگی هایش باشم.

و خواستم بگویم که شاید تاوان خورن یک سیب ممنوعه از بهشت اینهمه نبود.

و خواستم بگویم که هزینه بازگشت به آنجا نیز اینهمه نیست.

اما آنکه ما را به دره زمین هبوط داد، عاشقانه چشم به راه صعود به قله ی بهشت است.

می خواستم بگویم صعود با دلی تنها و اندوهی بی انتها ممکن نیست.

می خواستم بگویم  ... فلک را سقف بشکافیم  ... طرحی نو در اندازیم