خدایا یادم کن!

خدایا:

وقتی از حال دلم بی خبرم یادم کن

وقتی از کوچه ی غم می گذرم یادم کن

چشم دل خسته شد از ظلمت این راه دراز

وقتی از راست به چپ ره سپرم یادم کن

از سرم رفته کی ام، مایه ی شرمندگی ام

وقتی دیدی که ترا دردسرم یادم کن

پیش خورشید تو هر روز چراغست به دست

وقتی در چاه ِ درون کور و کرم یادم کن

آنهمه پند و سخن گفتی و آدم نشدم

وقتی من کمتر از یک باربرم یادم کن

گرمک نوشت: مدتها بود از خدا بی خبر بودم.

نه حالی و احوالی می پرسیدم و نه یادی

بگذریم از اینکه نماز هم حرکاتی نمایشی بیش نبود

دلم برایش تنگ شده بود

گفتم برای آشتی کردن زمینه سازی کنم.

همین!

باربر نوشت: شاید همان دراز گوش باشد.