آن سه دوست

در حاشیه جنگلی به دور از چشم بزرگترها گوساله ای با توله ببری و بچه روباهی دوست بود.

روباه عقل کل جمع بود. روزی گوساله و توله ببر پیش بچه روباه آمدند و هر کدام از تغییراتی که در بدن آنها افتاده بود سوال کردند.

گوساله گفت: تازگی روی سرم دو تا چیز سفت و تیز بیرون زده است.

روباه گفت: نگران نباش ، اینها شاخ هستند و برای جنگیدن با دشمن بکارت می آیند.

توله ببر گفت: منم چندتا دندان خیلی تیز لابلای دندانهایم رشد کرده است.

روباه گفت: تو هم نگران نباش. اینها نیز برای جنگیدن با دشمن است.

بعد همانطور که به دمش نگاه می کرد گفت: منم چند روزیست که دمم بلندتر و زیباتر شده است.

ظرف چند ماه هر سه بزرگ شدند اما دوستی آنها ادامه داشت تا اینکه روزی روباه به نزد گاو آمد گفت:

رفیق! دقت کردی این ببره خیلی خودش را میگیرد؟! نمی دانی پشت سرت چه حرفهای بدی می زند. به نظر می رسد باید کمی گوشمالی اش بدهی!

گاو گفت: چطور؟ روباه گفت: با این شاخ های بلند و تیزت. یادت هست گفتم اینها برای جنگیدن با دشمن است.

گاو که به خود غره شده بود گفت: کجاست اون ببر مفو که جرات کرده است پشت سر من اراجیف ببافد تا کمی ادبش کنم؟!

پس به سوی ببر که داشت به آنها نزدیک می شد حمله کرد. ببر بر حسب طبیعتش با چابکی جاخالی داد و جستی زد  و بر پشت گاو پرید و دندانهایش را در گردن گاو فرو کرد.

گاو که خرد شدن استخوانهای گردنش به گوش می رسید نگاهی به روباه کرد و گفت: مگر نگفتی این شاخها برای جنگیدن است؟!

روباه که با زبانش دم بلند و زیبایش را لیس می زند و آماده می شد تا شکمی از عزا در آورد گفت:

آری! گفتم برای جنگیدن است اما نگفتم برای حمله کردن، بلکه برای دفاع کردن است.

هـر که را از بهر کاری ساختند

تیغ اش از بهـــر شکاری آختند

حد خود بشناس اندر کـار خود

جاهلان در کار بی خود باختند

معما نوشت: در هیاهوی تهدید و شاخ و نشان دادن های این روزها، اگر در داستان بالا روباه مصداق استعمار پیر باشد و ببر مصداق غول غرب باشد، پیدا کنید گاو بیچاره و نادان را  ؟