مهر الهی

ایزدا ! دارم سوالی بی غرض

پاسخم گو تا نمیرم از مرض

هر که را تاجی نهادی بر سرش

پیش از آن چون گل نمودی پر پرش

آنکه را در دفترت نامست نیک

با غم و دلتنگی اش کردی شریک

وقت ِ  قسمت خوب گلچین می کنی

اولش آن بعد از آن این می کنی

این همه وسواس ِ تو در انتخاب

این همه دیوانه را کردی خراب

پس چرا آزار ِ آنها می کنی؟

خون به دل مانند ِ دریا می کنی؟

با عزیزان این چنین رفتار چیست؟

این معما پیش ِ ما یک بار نیست

از همان روزی که آدم پا نهاد

دانه سیبی از بهشتت غصه داد

اشرف مخلوق ِ تو مخلوع شد

از بهشت ِ بی کران ممنوع شد

جرم آدم غفلت از شیطان نبود

قاب آدم را خدا شاید ربود

هر کسی مهرش به تو افزون شود

می زنی تا از درت بیرون شود

هر که در این در مقرّب تر کنی

از بلا جام ِ غمش پر تر کنی

بر صلیب آید به سر تاج خدا

کوه طورت می دهند با اژدها

این حکایت بوالعجب دارد ، خــــدا !

چون سوال هم می کنیم گویی چـــرا

گرمک نوشت: دیروز میلاد مسیح بود. نامش بلند و قصه اش عجیب و پایانش تلخ .

مشغله کار بسیار بود،  اما مشغله کار خدا ذهنم را بیشتر درگیر خود کرده بود. چراهایی که هیچوقت تمامی ندارند.