دزد ناشی

طراری را چند شاگردی بود تازه کار که هرچه را شبانه می دزدیدند صبح می آوردند خدمت او تا هم سهم او را داده باشند و هم درس جدید را فرا گیرند.

یک روز صبح وقتی شاگردان با خورجین های دزدی در پیش استاد به صف شدند او متوجه یکی از شاگردان شد که کلاه مضحکی بر سر گذاشته و از خوشحالی در پوست خود نمی گنجد.

پرسید: ببینم داخل کیسه ات را ! مگر دوش چه صیدی کرده ای که اینگونه ذوق مرگ شده ای؟

اما وقتی در خورجین او نگریست چیزی نیافت.

شاگرد گفت: استاد! دوش به خانه تردستی دستبرد زدم و زان میان کلاهش را که از همه گرانبها تر بود به سرقت بردم.

طرار پرسید: چگونه دریافتی که کلاهش زان میانه گرانبهاتر است.

شاگرد گفت: زیرا که دیروز مشاهده کردم در میان جمعیت می گردید و در میان بهت مردم از درون آن فرت فرت چیز در می آورد. انگار که گنجه ایست که همه چیز در آن موجود است. من نیز به فراست دریافتم که کلاه بسیار گرانبهاییست پس شبانه به خانه اش رفتم و آن را برداشتم و خدمت شما آوردم.

طرار دانا گفت: چنان کن که آن تردست میکرد تا بزرگی کارت معلوم گردد.

پس شاگرد همچنان که تردست می نمود رفتار کرد و دست در کلاه نمود اما چیزی نیافت.

طرار گفت: چه شد؟

شاگرد گفت: استاد! به گمانم آن فلان فلان شده قبلا آن را خالی کرده است.

طرار خندید و گفت:

آسمان را هم اگر دزدید دزد       چون ندارد فهم آن خاکست مزد

گرمک نوشت: جهت تنویر افکار عمومی باید عرض کنم که داستان امروز ما علاوه بر عدم ارتباط با قضیه تسخیر هواپیمای جاسوسی شیطان بزرگ ، کاملا بی ربط و فقط جهت پر کردن صفحات وبلاگ است.