رویای گرمک

گرمک نوشت: اینکه گرمک نوشت را امروز در ابتدا آورده ام علتش این است که خواهشی دارم.

لطفا شعر امروز را با طمانینه بخوانید و خود را جای گرمک بگذارید و از زبان دل تان آن را بخوانید.

اگرچه میدانم حال و روزتان از گرمک بهتر است. چونکه کافر همه را به کیش خویش پندارد.

مولا حسین جان را، یک شب به خواب دیــدم       گفتم خوشا به حالم ، ایــــن آرزو رسیدم

اما به چهره غم داشت، صد تیر بر بدن داشت      گفتم برای یاری ، ای کـــاش می رسیدم

خندید و گفت: گرمک! این تیر و زخم از توست       این قدر تیـــــر و دشنه از دشمنان ندیدم

گفتم فدای جسمت ، این جــــــان ِ بی بهایـم       در وصــف ِ کربلایت ، صــــدها گلـو دریدم

هر جا نشستم از تـــــو، پیوسته نوحــه کـردم       اسباب ِ نذر و روضه ، بـا خون ِ دل خریدم

گفتا: چه ســـــــــود وقتی، از کربــــلای ِ دردم      از خانـه ات همیشـه، مرثیــه می شنیدم؟

اینها نبـــود گرمــــک! ، منظـــور ِ کربلایــــــــــم      من بهر درس دیگــــــر ، دل از همه بریدم

پنـــــدار ِ نیــک در تــو ، گفتـــــار ِ نیــک در تـــو      کــــردار ِ نیک در تو ، من این سه را ندیدم

آزادگی کجا رفــــــت؟ مردانگی کجــا رفـــــــت؟     ای شیعه ی حسینی! از بهر این شهیدم

من تــن بـه خـــــاک دادم تا تــو به خود بیایــی      مُردم ولی کتابـــــی، از عشــــــق آفریدم

من درس عشـق دادم، با خـون و جــان و مالـم      در پیشگاه معشوق، امــــــروز رو سفیدم

اما تــو رو سیاهــــی، زیــــــــــرا ریــــا نمــودی      با اینکه شیعـــــه هستی، کردی ناامیدم

گرمــک! بــــــدان این را ، با شیعیانی چون تــو      بهتـــــــر همانکه امروز، در خـــاک آرمیدم

...

...

ناگاه روشنی رفــــــت، من مانـــدم و سیاهی       از شـــدت تـالّــم ، از خواب ِ خوش پریدم