جهان شاد

پسرکی را هر روز در مسیر روزانه کارم می بینم که حلبی را به زیر بغل گرفته و برای دل خودش  و خودروهایی که پشت چراغ راهنمایی ایستاده اند بندری می نوازد.

می دانم که عقب افتاده است اما آنقدر شاد بر طبلش می کوبد که انگار خوشبخت ترین آدم روی زمین است.

دلم به حال خودم سوخت که خوشبختی را هر روز مزه مزه می کنم مبادا ناغافل اندکی تلخی ِ روزگار به شیرینی عافیت اش آمیخته باشد.

ببین به کجا رسیده ام من ؟ !!!

هوس کردم در دلم برایش شعری بگویم . برای او که اگرچه عقب افتاده می نمود از من جلو زده تر بود:

بــــــزن بر طبــــــــل دنیــا تا برقصیم     سلامــت را تــــو داری ما جمله نقصیم

چنان  پیچیده ایم در خویش مغمـــوم     که خود را کرده ایم از خنــــــده محروم

جهان شاد است و غمها زاده مـاست     فزون بر شادی اش بر عهده ی مـاست

امیدا ! عمـــــــر دنیا این دو روز است     به پشت این جوانی کـــــــوه قوز است

گــــــــره از ابروانــت بـــــــــــــاز بنما     بـــه لبخنـــــدی لبانـــت بــــــــــاز بنما

بکاه از غــم که غمها قـــــدر دریاست     بخنـــد زیــــــرا جهان با خنـده زیباست

گرمک نوشت: دلم می خواست این روزها سوریه باشم. بجای بارون دلم هوای فریاد کرده است . همین!

عذر نوشت: این روزها تند تند و دست پاچه آپ می کنم. غلطهای گرمک را بزرگوارنه چشم پوشی فرمایید.

گرمکانه: منشین کنار جوی و گذر عمر ببین ، برو دنبال کارت که خربزه آب است.