دل گویه

از مــــــن و درد بگـــو ای دل من      از رخ ِ زرد بگــــو ای دل مـــــــــــن

با مــــن از خستگــــــی روح بگو      با من از کشتی و از نــــــــــوح بگو

از عصایی که شبیه است به مار      از طبیبی که صلیــــب است به دار

از بهشتی که به حوریست فریب     از زمینی که به سیبی ست نصیب

از کلاغی که معلــــم شده است     از کلاهی که معمّـــــم شده است

از جهنــــم که پر از اجنبی َ است     از بهشتـــی که درش آهنی است

از خدایی که به تسبیــــــــح نبود     جــای او تیــــــزی ِ تشریــــــح نبود**

از نمازی که یکی قبلــــه نداشت     از کمانی که بجز چلــــــــه نداشت

از گناهی که نه قانون خـــداست     از ثوابی که فقط رنـــــــــگ ریاست

از زبانی که به بند ست هنــــــوز     از حقوقی که چرند ست هنـــــــوز

از دروغی که بهایش تـــن ماست     از سکوتــی که طنین ِ من ِ ماست    من=منیّت

یک نفـر دســت دعایی بدهـــــــد    دســـت ما دســـــت خدایی بدهـد

خسته از گفتــن تکـــــــــرار شدم    از خودم عاجـــــز و بیــــــــزار شدم

ای دل از خستگـــــــــی روح بگـو     عمر ما رفت ، تـــو از نـــــــــوح بگو

** : اشاره ای به آن دکتری که وجود خدا را مشروط به دیدنش در زیر چاقوی جراحی اش می دانست.

توضیح نوشت: در وبلاگ صهبانای عزیز مطلبی خواندم که دلِ گرفته ام گرفته تر شد و قطعه ای از آن را برای گفتن حرف دلم انتخاب کردم. بابت این دله دزدی از ایشان پوزش می طلبم.

گرمک نوشت: میدانم که اینجا بی شباهت به کلبه احزان نیست. اما چکنم که روزگار مرا چون کلوخی می فشارد و چون گردی خاک به باد می دهد. کاش سنگ بودیم و از ما آدمکی نمی تراشیدند.

نکته نوشت یک: بازم گلی به جمال شکور اکبرنژاد نماینده تبریز. فکر میکردم بالکل مردند. ولی نه هنوز وجدان بعضی ها نفس می کشد.

نکته نوشت دو: در جمع مردم بیرجند "در ‌٢۵ سال گذشته هیچ‌یک از روسای جمهور و معاونان کشور ما با دیکتاتور لیبی دیدار نکرده است."

قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس .

گرمکانه: به این یارو امیدی نیست انگار    سبیلت را گرو بگذار اینبار