یک روز فراموش نشدنی

ماهها بود هشدار می دادند و یادآوری می کردند. اما چون جواب من منفی بود رفته رفته رنگ تهدید به خود میگرفت.

یکی دو روز مانده به روز موعود شدیدا تحت فشارم گذاشته بودند تا وادار به قبول تصمیم آنها شوم.

اما من همچنان سرسختانه مقاومت میکردم. تا اون روز هراس انگیز.

هنوز درست و حسابی  چشمهای خواب آلودم را باز نکرده  بودم  که یکی از آنها که هیکل زمختی هم داشت به سراغم آمد و دستور داد تا لباس بپوشم. خواستم مقاومت کنم اما وقتی دیدم زورم بهش نمی رسد لذا با کراهت و بی میلی لباس پوشیدم.

دنبال فرصتی برای فرار بودم. گه گاهی تو فیلمها دیده بودم در همچین مواقعی یک لحظه غفلت برای فرار کافیست.

اما انگار فکر اینجا را هم کرده بودند. دائم یکی شان مراقبم بود.

وقتی آماده شدم بهم گفتند : راه بیافت ! فقط مواظب باش کلک نزنی. چون عواقب بدی برایت خواهد داشت.

وقتی به نزدیکی آنجا رسیدیم چشم های هراسانم شروع به دو دو زدن کرد و خواستم فرار کنم که بازوانم را در دستهای آنها یافتم. دیگر کارم تمام بود. شروع کردم به التماس کردن. اما در آنها کارگر نیفتاد.

مثل گوسفند قربانی مرا از در به داخل هل دادند و یکی شان غرلند کنان گفت: خیلی دیر شد. زود ببریمش داخل تا دیرتر نشده است.

از دو طرف مرا گرفتند و کشان کشان به داخل ساختمان بردند. تا اینکه جلو در اتاقی ایستادند و بهمدیگر نگاه کردند.

انگار از هم کسب اجازه و چاره جویی میکردند. خلاصه یکدل شدند و مرا همانطور کت بسته به داخل اتاق بردند.

وقتی چشمم به خانم جوان و زیبایی که وسط اتاق ایستاده بود افتاد کمی دلم آروم گرفت. بهر حال از سبیل دارش بهتر بود.

اون خانم جایی را که باید می نشستم به آنها نشان داد. آنها هم با تحکم مرا آنجا میخکوب کردند.

وقتی داشتند از در خارج می شدند برگشتند و به من لبخند زدند.

لبخند آنها معنای عذرخواهی داشت اما برای من که دل تو دلم نبود پذیرفتنی نبود.

من ماندم و اون خانم و حدود بیست سی تا بچه قد و نیم مثل خودم.

اون روز اول مهر بود و من برای اولین بار مدرسه آمده بودم.

گرمک نوشت: آنچه در بالا گفتم خاطره ای واقعی بود. شاید باور نکنید که چقدر از مدرسه رفتن وحشت داشتم. ترس من ناشی از داستان سرایی های چند دوست بی صفت بود که مرا از محیط مدرسه و بخصوص معلمهای آن در هراس انداخته بودند.

اما اون دو نفر، غریبه نبودند مادر مهربان و و داداش بزرگترم بودند که مرا بی هیچ گذشتی به زور به مدرسه بردند که همین جا اعلام میکنم دست پر مهرشان درد نکند.

شروع ماه مهر بر همه محصلان علم و دانش مبارک

بویژه کاکل زری خودم

گرمکانه: درس معلم گر بود زمزمه محبتی     جمعه به مکتب آورد طفل گریز پا را