میلاد تنهاترین سردار

آن یگانـه سوّمیـــن خورشیــد مــا      روز ِ میلادش مبـــــــــــارک بر شمــا

یــار ِ خوب و روز ِ خوب و ماه ِ خوب     مطـربا چنگــی بـزن ، بــــر دف بکوب

ماه رحمــــت، رحمتی دیگر فـــزود     بر زمین، خورشید و مـه دارن سجود

میـوه ی یـاس و علــی نوبــر رسید    خـــار ِ چشــم ابتـران، کوثـــــر رسید  (ابتر= اشاره به معنای سوره کوثر)

عرشیان تبریــــــــک گویان آمــــدند    گــرد ِ خورشید رُخــش  حلقــه زدند

مژده بر احمد که باغش میـــوه داد     سیب ِ سرخ ِ مجتبی، مـــرضیه داد

خنده بر لبهای احمد چون نشست     بوسه بر رویش زد و قلبش شکست

گفت:یارب! این مبــارک را سپاس!      کو حسین اش این دلاور بی سپاس   (بی سپاس= بی سپاه است)

گرچـه امروزش عزیـز و دلبــر است      روز دیگـــــــر قـاتـل ِ او همسر است

آنکه پشتـش خالی از هر یــار شد      چـون حســن تنهاترین ســـردار شد

گرمک نوشت: نمی خواستم در این روز مبارک آخرش را غمگین بنویسم اما این بیت آخری از دیروز دیوانه کرده بود و باید می گفتم.

گرمکانه : حال امام حسن(ع) را کسی می فهمد که از عزیزترین کسانش خنجر خورده باشد.