هزار متر زمین

گفتم ای گرمک شیرین چه خبر؟

                                          گفت: آن هاله کمی خورده شکـر

گفته خواهد که هزار متـر زمین

                                          سهـــم مــــــا را بدهـــد ارث پــدر

تا بسازیم فقط خـــــانه و باغ  

                                          هـر که با میل ِ خودش ذوق و هنر

آنچنان روده بر از خنده شدم

                                          ریسـه رفتم غم ِ دل رفـــــت ز سر

گشنگی پاک فراموش شدم

                                           سیـــــر ِ دل خنـــــده زدم مثل فنر

سجده ی شکر نمودم که خدا

                                           دارد اینگونه بــــه ما لطــــف و نظر

گر که این هاله ی هالو نَبُود

                                           از غم و غصه چه خاکست به سر

تو هم ای گرمک ترشیده بخند!

                                           تا لبت پر شود از قنـــــد و شکـــر

گرمک نوشت: اگر از جایی بریدید ریشه هایتان را جا نگذارید.

                    گرمک تان نامرغوب خواهد شد.